Bırakmaz
Kul Remzi
Bir kenara şöyle, çekilip dursam.
Dünyanın işleri beni bırakmaz.
Sevdiğim ağacı, bıraktım desem,
İnandım dalları beni bırakmaz.
Yar bile kökeni salmış içime
Sönmeyen ateşi yakmış başıma,
Zemheri olmuş derki üşüme,
Terki hal etsem de beni bırakmaz.
İçimde var ola, kızgın o nar’ı
Bu cana der oldum olurken kar’ı
Bırakıp gitsem de ben bu diyarı
Bilirim yinede beni bırakmaz,
Hasrete vasıl olsam da ona
Hayalle çıkar yine karşıma
Ben ola pazarsam oda çarşıma
Elma armut olur, beni bırakmaz.
Kul Remzi yer etmiş o gül ki seni,
Kalbine batsa da kıymık dikeni,
Makber’e giderken suskun bedeni
Kefen olur sarar yine bırakmaz.
