2020 yılında Hatay Valiliği önüne gidip “Çocuklarım aç” diyerek kendini ateşe veren Adem Yaracı’nın çığlığı, beş yılın ardından tekrardan yankılandı.
O çığlık bu kez Kahramanmaraş’ın Afşin ilçesinde yaşayan Nuh Mercimek’in kendini yakmasıyla yeniden duyuldu. İş başvurusunda bulunduğu Afşin Belediyesi'nde darp edildiğini öne süren Mercimek, sosyal medyada açtığı canlı yayında üzerine benzin dökerek kendini ateşe verdi; kaldırıldığı hastanede ise ertesi gün hayatını kaybetti. Mercimek'in son sözleri ise, "Afşin'de adalet yok" oldu.
SORUNLAR VE ÖLÜMLER AYNI
Adem Yaracı ve Nuh Mercimek’in hikayeleri, aslında aynı yoksulluğun ve çaresizliğin farklı bedenlerde tekrarlanan izleridir. Ne acıdır ki, sorunları kadar ölümlerinin ardından yaşanan medya sessizliği de ortaktır. Adem Yaracı’nın ölümü birkaç gün konuşulmuş, ardından unutulmuştu. Nuh Mercimek’in ölümü ise neredeyse hiç gündeme getirilmedi.
NE YOKSULLUKLARI NE DE ÖLÜMLERİ KONUŞULDU
Peki, böyle mi olmalıydı?
Her gün en ufak tartışmayı bile saatlerce işleyen televizyon sunucuları nerede?
Günlerce yorum yapan programcılar nerede?
Siyasetçiler, gazeteciler, yazarlar nerede?
İnsanların yoksulluktan kendilerini yakması ne zamandan beri bu kadar normalleşti?
Yazar Yaşar Kemal boşuna demiyordu: “Bir yerde yoksulluk varsa, onu yazmayan yazar; değil yazar, insan bile olamaz.” Bugün bu söz daha da anlam kazanıyor.
BELEDİYE İDDİALARI YALANLADI KAMERA GÖRÜNTÜLERİ ÇIKTI!
Afşin Belediyesi, Nuh Mercimek'in darp iddiasını yalanlamıştı.
Olaydan aylar önce belediyede yaşanan tartışmaya ilişkin güvenlik kamerası görüntülerinin ortaya çıkması ise yeni bir tartışmayı başlattı. Görüntülerde Mercimek’in özel kalem müdürüyle odaya girdiği, tansiyonun yükseldiği, Mercimek’in kendini yere bıraktığı ve görevlilerin ortamı sakinleştirmeye çalıştığı görülüyor. Devamında Mercimek’in masaya sert şekilde vurduğu, odadaki bir kişinin ise kendisine vurduğu anlar kaydediliyor.
Ancak tüm bu görüntülerden daha çarpıcı olan, toplumun en kırılgan insanlarını ilgilendiren bu olayların medyada sistemli bir şekilde geri plana itilmesidir. Yoksulluğun, çaresizliğin ve bir insanın kendini ateşe kadar sürükleyen umutsuzluğunun konuşulmadığı bir medya düzeni, toplumun vicdanını da susturuyor…
