Bu Ömrün 10. Yılına Not!
Ayla KAYMAZ
Bu ay, sevgili eşimle evliliğimizin 10. yılına girdik. Söylerken kısa, yaşarken koca bir ömür gibi… On yıl. Bir insanı tanımanın, ona yaslanmanın, onunla büyümenin, bazen küçülüp bazen yeniden yeşermenin on mevsimi…
Kimi insan duygularını kolay cümleye dökemez belki. Ama bilirsin kalbi sessizce konuşur. Seni nasıl sevdiğini, nasıl koruyup kolladığını kelimelerden çok, davranışlarından anlarsın. Çünkü aşk, herkesin aynı dilden konuştuğu bir yer değildir; ama sevenin gözünden, duruşundan, susuşundan anlaşılır.
O, sevginin gösterilme biçiminde senin inceliğini gözetir. Sen de onun ifadesizliğinde saklı fedakarlığını. Paylaşmak böyle bir şeydir işte; aynı cümleyi kurmak değil, aynı duyguda buluşmak.
On yıl önce yola çıktığımızda her şey daha gürültülüydü. Belki biraz daha hoyrattık birbirimize. Daha kolay kırılır, daha hızlı öfkelenirdik. Şimdi ise incitmekten korkuyoruz. Çünkü zaman geçtikçe insan, sevdiğinin kalbinin ne kadar hassas olduğunu öğreniyor. Her geçen gün biraz daha yumuşuyor, biraz daha sığınıyor.
Hayat hep tam yan yana olmayı mümkün kılmıyor. Bazen ayrı kalıyoruz. Ama bu ayrılıklar da bizim. Çünkü bir hayat kuruyoruz birlikte. Emek vererek, gözünüzün içini okuyarak, bazen sessizce aynı hayale inanarak. Ve sonra bir araya geldiğimizde hep aynı şeyi hissediyorsak: El ele, aynı yöne.
Evlilik, zamanla şekil değiştiren bir dostluk gibi. Başta heyecanla dolu, sonra güvenle. Önce ateş gibi, sonra toprak gibi. Her ikisi de kıymetli. Her biri başka bir öğreti. Ve en güzeli şu: Hâlâ birbirinize bakarken keşkelerin varlığına rağmen iyiliklerin çokluğunu hissetmek.
Bu yazıyı yazarken bile gözümde o ilk günler, ilk kahkahalar, ilk tartışmalar, ilk barışmalar canlanıyor. Ama en güzeli, hâlâ “ilk”lerimiz var. Çünkü sevgi bitmez, sadece şekil değiştirir. Bazen bir çayın deminde, bazen bir bakışta, bazen “dikkat et” deyişinde…
Ve ben şimdi bizi büyüten zamanın önünde saygıyla eğiliyorum.
