Canım Kendim'e…
Ayla KAYMAZ
“Güzel konuşan değil, güzel davranan birine itimat et!
Can ol, yeri gelince yol, düşerse kanat ol!
Çünkü sevilmelerin ve değer vermenin en güzeline layıktır bu beden.
Nasıl ki söz gümüşse sükût altın.
Davranışta huzura açılan bir hazinedir.”
Bazen karşımdaki yüreğin samimiyetine inanıyorsam, yapmak istediklerini yapmış gibi varsayıyorum gönlümde. Çünkü biliyorum yaptı, yapar da. Yahut bana itimatı varsa yapmak istediklerimi de döküyorum huzuruna. Yapamadıysam anlık bir imkansızlıkla. Var gücümle can oluyorum, yol oluyorum, kanat açıyorum. O çok bilge ruhlar, çok verici olma diyorlar ya hani bize bir ilişkide; çok zaman harcama, çok emek harcama, çok verici olma sen üzülürsün diyorlar. Hayatta en çok duyduğum öğütlerden birisiydi sanırım bu. Oysa ki bilmiyorlar en başta böylesi bir durumda bana nasıl davranılmasını istersem onu yapıyorum. Hani diyoruz ya kendime yakışan diye aslında tam anlamıyla o değil! Sen bir durumda bir diğerine halin, tavrın, aldığın, verdiğin, söylediğin, sustuğun bana da bunu böyle yapındır çoğu zaman, hiç düşündünüz mü?
Kendine değer veren karşısında değer verecek şeyi toz zerreciği bile olsa görür bilir.
Kendini seven, sevilecek bir uç uç böceği olsa da sever onu uçana kadar dahi olsa.
Kendini bilen, bir yol bulur, beş yolun hepsi bir bir kapalı da olsa, 6. yı zorlar.
Unutma çevrenden aldığın bir güzel söz, bir minik yaprak, bir tatlı esinti hepsi senin bir bir geri tezahürün. Ne verdiğine dikkat et! Sana gelene söylenmeden önce…
Selametle!
