Kocaman Hayallere Minicik Şükürler!
Ayla KAYMAZ
Eskiden çok fazla şey bilmediğimiz için mi mutluyduk yoksa gerçekten herşey bu kadar kötü mü değildi bilemiyorum ama işte vardı ya hani o gerçeğin altında birşey aramadığımız güzel, tatlı zamanlar hah işte o zamanlar bende çok hayaller kurardım. Evim, işim, okulum, evliliğim, çocuklarım gibi.
O zamanlar bir kız bir erkek evladım olsun isterdim. İşte birşey bildiğimden değil de gönül bu ya isterdim. Çok şükür nasip etti yaradan umuyorum ki layık olayım bu iki emanete. Her neyse, işte bahsettiğim o herşeyin altında birşey aramadığımız zamanlarda ben çocukken çok fazla Barbie ve Sindy bebeklerim vardı. Her bir alınışında ve hediye gelişinde öyle mutlu olur ve öyle güzel oyunlar oynardım ki… Şimdilerde tenkit edilen ; “ Vay efendim Barbie bebekler çocuklara kusursuz güzellik mesajı veriyor. Subliminal algı yaratıyor.” baskısından uzak yıllarca da oynadım eğlendim. Şimdilerde düşünüyorum o kusursuz bebeklerimle oynarken ne hissetim? Gayette oyuncak bebek olduğu ve birileri tarafından yapıldığını düşündüğüm için vay benim niye oram buram onun ki gibi değil derdinde olmadım. Kız evlat hayal ederkende tütüsünü giymiş , Barbie bebeklerini oynayan bir kız çocuğu belirirdi gözümün önünde. Kızımın da var tabi , kız anneleri anlayacak hemen o Barbie evlerinden, kıyafetlerinden mesela. Bakınca gülümsetiyor beni çocukluğumdan burnuma dolan bir hınzır koku gibi. Ama bir yandan da öyle çok negatif yorumu yapıldı ki içimde bir huzursuz olmuyor değil. Cidden anlatılan gibi hislere kapılırsa çoçuğum diye.
Son günlerde zamanı çarpı iki yaşıyoruz. Yenemiyor, yetişemiyoruz derken, oğlumla camın önüne oturmuş , eşimin kızımı okuldan getirişini bekliyorduk. Sonra kızım geldi, sarıldık , öpüştük, odasına çıktı. Üzerinde bale köstümü, Barbie bebekleriyle oynamaya onları kardeşiyle konuşturmaya başladı. Öyle masum , öyle tatlı oynuyorlardı ki. Üzerlerine vuran ikindi güneşi bana sanki bir hatırlatma gibiydi. Bak dedim kendime hayal ettiğim gibi değil mi? Değil! Hayalimden de güzel. Hayaller de sessiz dualardır bence. Kabul olmuş. Ben yıllarca, istedim, dua ettim, düşündüm, hayal kurdum al işte aynısı. Hayal ederken uzun uzun mesai yaparız da şükrüne gelince neden yok? Neden dedim kendime ve yürek dolusu teşekkür ettim şükür ettim verene!
İsterken istiyoruz ama sonra zamanın olağan akışında yumuşakça elde ettiğimiz o güzelliklerin bazen asla farkında olmuyor şükrünü bile sunmuyoruz. Yok mu sizin de böyle hayalini kurupta şükür borçlu olduklarınız. Bir bakın etrafınıza alıcı gözle, ben inanıyorum bu benim düşlediğimden de güzel dediğiniz şeyler olacak. Ya hu ben bunu ne kadar da çok istemiştim vallahi nasip olmuş dedikleriniz olacak.
Hayallerimizden güzel, istediklerimizden daha hayırlı keyifli her ne varsa hepimizin olsun.
Selametle…
