O Küçülen Elbise!

Bugün yine o mevsim geldi.
Dönem dönem yaptığım gibi, çocukların dolabını açtım. Yazlıklar kışlıklara karışmış, bedenler uzamış, paçalar kısalmış, bazı düğmeler kapanmaz olmuş. O düzeni sağlamak için, askılarla, çekmecelerle uğraşırken fark ettim ki aslında ben kıyafet değil, anı ayıklıyorum.

Bir elbise…
Üzerinde hâlâ o yaz akşamının tuzlu esintisi var.
Bir tişört… Kolundaki minik boya lekesi hâlâ orada. Boyama kitabını yere serip başında saatlerce oturduğu günün izi.
Bir pijama… İlk defa yatılı kaldığı geceyi hatırlatıyor bana. Burnunu silerken gözünden düşen minik gözyaşlarını.
O hırka… Hani biraz bol gelmişti ama “çok yakıştı” demiştim.
O ayakkabı… Okulun ilk günü giyilmişti. Şimdi altı neredeyse aşınmış.

Belki bana fazla romantik, fazla duygusal, belki biraz “materyalci ” diyebilirsiniz.
Ama bazı kıyafetleri katlayıp kenara koyarken içimde hep şu cümle yankılanıyor:
“Bunu nasıl vereyim?”

O kıyafet tasarım değil belki, bir numarası da yok hani. Ama giyildiği bir kare var zihnimde. Bir koşu, bir sarılış, bir düşüş, bir kahkaha…
Ve her biri çocuklarımın büyüdüğüne dair sessiz ama çok güçlü tanıklar.

Tüm gün bu kıyafetleri ayırırken içimde bir ağrı vardı.
Bazen gece hızlıca uyusunlar diye sabırsızlanıyorum, bazen de kuralları kırıyorum hiç ummadıkları anlarda. Eminim onlar da düşünüyorlardır: “Annem neden bir öyle, bir böyle?”
Ama içimde bazen öyle keskin bir büyüme korkusu beliriyor ki…
İki kitap okuyorsak, “Belki birkaç gün sonra hiç okuyamam” diyerek üçüncüsünü açıyorum.
Her gün dokuzda yatağa giriyorlarsa, o akşam diyorum ki “Biraz daha kalsın.”
Çünkü biliyorum, bir gün gelecek, o uyku saati de, o kitap da, o sarılış da benden talep edilmeyecek.
Ve ben o zamanı şimdiden özlüyorum.

Bu yüzden bazılarını sakladım.
Tıpkı çocukluğun, oyuncakların, kokuların ve masalların saklandığı gibi.
Bir gün ben olmayacağım belki ama onlar ellerine aldıklarında
“Annem bunu niye saklamış acaba?” diye düşünsünler istiyorum.
Çünkü bazen bir parça kumaş,
zamanın bile saklayamadığı bir sevgiyi hatırlatır.