Reklam Değil, Vicdan Yerleştirin Artık!
Ayla KAYMAZ
Bir kola kutusu…
Ekranda birkaç saniyeliğine gösterilen sıradan bir nesne gibi görünüyor.
Ama vicdanı olan biri için o sahne; sadece bir içecek tanıtımı değil, bir kopuş anıdır.
Kendini ait hissettiği hikâyeden, karakterden, kanaldan, hatta ülkenin duyarlılık damarlarından kopuş…
Dünya, gözümüzün önünde bir insanlık sınavından geçiyor.
Çocuklar, uykusunda bombalanıyor.
Anneler, evlatsızlıktan taşlaşıyor.
Babalar, bir avuç suyu çocuğuna ulaştıramamanın utancıyla susuyor.
Ve bu bir din meselesi değil.
Bu, insan olmanın, insan kalmanın, vicdan taşımanın meselesi.
Tam da böyle bir dönemde,
İsrail’e açıktan destek veren bir marka;
Türkiye’nin en çok izlenen dizilerinden birinde ürün yerleştirme ile karşımıza çıkıyor.
Sahi, bu nasıl mümkün oluyor?
Kanal kimin?
Bu diziyi kim yazıyor?
Bu senaryo masasının etrafında hiç mi çocuklu bir anne yok?
Hiç mi babasını yitirmiş bir evladın sesi çalmıyor kulaklarına?
Boykotlar konuşulurken, halk kendi imkânlarıyla “bir damla bile olsa katkım olmasın” diye çırpınırken,
ekran başında milyonlarca kişinin izlediği bir dizide, o markanın ürününün parlatılarak sunulması bir ‘reklam’ değil, bir aymazlıktır.
Bu halk, hafızası zayıf olabilir ama kalbi güçlüdür.
Ve kalp kırıldığında, yalnızca izlenme oranı değil, itibar da düşer.
Burada mesele kola içmek ya da içmemek değil.
Mesele, bir halkın acısına saygı göstermek.
Mesele, reyting ile vicdan arasında tercih yaparken neyi öne koyduğunuz.
Unutmayın…
Bir milletin ahı, sadece sosyal medyada değil,
sessizce çevrilen televizyon kanallarında, yarıda bırakılan dizilerde,
bir daha alınmayan biletlerde, satılmayan ürünlerde yankılanır.
Ve izleyici sandığınızdan daha derin bir hafızaya sahiptir.
O hafıza şimdi şunu soruyor:
“Ben evimde boykot ederken, siz hangi masada neye imza atıyordunuz?”
Bazı sahneler unutulur.
Ama bazı sahneler, izleyicinin kalbinde sonsuza dek silinmez bir mesafe oluşturur.
O mesafe, sizinle halk arasında oluşan en sessiz ama en güçlü tepkidir.
Reklam değil, vicdan yerleştirin artık.
Çünkü bu halk izlemekten değil, üzülmekten yoruldu.
