İnsanın Kendini Bilmesi
Mehmet Kanmaz
İnsan, nihayetinde insandır, ne kadar kendini geliştirirse geliştirsin, ne kadar servet edinirse edinsin, ne kadar bilgi ezberlerse ezberlesin ne kadar lisan öğrenirse öğrensin, insandır.
Ne kadar zeki olursa olsun, en güzel şekilde yaratılan varlık aralıksız, fasılasız, hep insan olarak kalacaktır.
Bunun idraki, belki bir adım ötesinde bu idraki acz ile kabullenişi, onu hakiki benliğine kavuşturur. Hakiki benlik...? Veyahut daha da ötesi, varlığın ve yaratılışın sebebinin şuuruna varmak.!
Yani demem O ki; İnsan önce Allah’a iman eder, çünkü ”iman insan eder, belki sultan eder” ve ”Hakiki imanı elde eden insan kâinata meydan okur.! “ve Allah’a nispet eder, Allah’ın tek ilah olduğuna iman eden, kendisinin de yaratılışına uygun insan olduğuna iman eder.
Fahr-i Kâinatın (a.s.m.) peygamber olduğuna iman eden, kendisini de dinleyici ve tebliğe muhatap insan makamına oturtur.
Aksi olduğunda ise, maazallah, insanın kendisini idrakinde de bir mesele başlar. Hatta kendisini “sadece” bir insan olarak görmez. Onu kaldırır. Daha fazlası olduğunu düşünür. Çünkü önünde onun gücüne sınır koyacak başka bir güç yoktur.
Bu düşüncenin nihayetinde vardığı son noktayı, sınırı veyahut haddini bilmez sınırsızlığı Firavun’da, Nemrut’ta görüyoruz. Kur’an bize onlarla ders veriyor yönetim alanında….
Sadece onlar mı? Karun’la da zenginlikte; Medyen ahalisiyle ticarette; Semud’da kavmiyle…
Neyse… Biz yine ikisine dönelim. Kendilerini birer ilah olarak topluma kabul ettirmek isteyişleri, aslında kendilerini insandan öte görüşlerinin nihayet noktası değil mi.?
Belki Nemrut da, Firavun da bu ilahlık hayalini içten içe yıllardır büyütüyorlardı.
Sınırlarını arıyorlardı veya sınırsızlık istiyorlardı. Karşılarına bir İbrahim (a.s.) ve bir Musa (a.s.) çıkmasaydı bu hayallerini hep saklayacaklardı.
Hep umacak ve yapacaklardı.
Fakat onlar geldiler, hadlerini bildirdiler. Birden hayalinden hakikate dönmek her hayalpereste acı gelir. Nemrut’ta Firavun’da kabul edemediler bu durumu ve benliklerindeki sırrı açık ettiler:
Ah… insan. Bilmiyorsun, eğer ıslah olmazsan, ders almazsan, belki bir yönüyle fıtratına uygun bir anlayışla kendisini anlayamayan insan, aslında kendisine cehennemi hazırlıyor.
Belki Kur’an’ın da böyle insanları “nefislerine zulmedenler” olarak tarif etmesi bu sebeptendir. Bu insanlar yaramaz çocuklar gibi her gördüğünü, her işittiğini, heves ettiğini isteyen nefse, bu özgürlüğü tanıyarak ona iyilik etmezler.
Demem o ki; sınırları net olan haddi aşmayacağı için çok güzeldir. Kontrolsüz Özgürlüğe bile tercih edilir. İnsanların kendi alanlarında yapmak istedikleri ve yapmak istemedikleriyle tam özgür olduklarını düşünürsek; yapmak istediklerine alabildiğince izin verildiği ve fakat yapmak istemediklerini ise sistemin kabul etmediği bir düzenin parçası olmak yadırganabilir haklı bir şekilde…
Ben yadırgarım, Bir şey daha söyleyeyim mi azıcık cüretle; Kanaatim Odur ki ülke olarak özgürlüğümüzü kazandığımızı düşündüğümüz 99 yıl önce aslında, yeni bir sınavla baş başa kalmışız ve toplum olarak hâlâ bunun mücadelesini veriyoruz.
Elhasıl; Peki, bu özgürlük nasıl kazanılacak .? Öncelikle insanın kendisini tanıma ile… Yine ancak enenin, “ben”in idrakiyle…
Bizim anahtarımız kendimizi şuurun ateşten çemberi içinde, bu çemberden çıkış yolu da aslında, imanımızla ve ubudiyetimizle alakalı……. siz ne dersiniz…..
