Bir Ömür Vefa!
Ramazan Sayar
Balıkesir'de hiç evlenmemiş "yedi bekârlar" ismi ile anılmakta olan hanımlardan birisi, berber Hayri beyin halası.
Bir gün vefat eder. Cenazesinde birkaç akrabanın dışında kimse yoktur. Kılınan cenaze namazından sonra mevtayı takip eden topluluk kabristana gelir ve kendisi için açılan mezara büyük bir itina ile yerleştirilir. Tam üzeri kapatılacakken, oradaki bir yakını şöyle bir hatırlatmada bulunur.
"Aman unutmayalım. Vasiyeti vardı!"
Biraz sonra bir kese dolusu diş ile birkaç torba saç getirilir ve mevtanın üzerine konulur. Sonra da defin işlemi tamamlanır.
Cenaze merasiminde bulunanlardan birisi merakla sorar.
"Bunlar da neyin nesi. Niçin mezara konuluyor?”
Bu işin sırrını bilen bir kimse ise, O'nun bu merakını şu cevapla giderir.
“Halamızın nişanlısı, nikâhtan hemen sonra daha düğün yapılmadan Çanakkale'ye gitmiş. Bir daha da dönmemiş. Gençliğin de çok güzeldi halamız. Çok isteyenler oldu. Lakin o nişanlısının hatırasını kirletmemek için kimselerle evlenmedi. Mezara konulan Diş ve saçlara gelince:
Yarın mahşer gününde huzuru ilahide beyim ile karşılaşırsam:
“Bu ağızdan senin adından başka erkeğin adı çıkmadı.”
Diyebilmek için ağzından dökülen bütün dişlerini biriktirmiş. Yine huzuru ilahide ona:
"Başıma, saçıma yaban eli değmedi." diyebilmek için tarağına takılan bütün saçlarını toplamış. Saçlarım şahit olsun diye torbaya koymuş.
Onların da kendisi ile beraber gömülmesini vasiyet etmişti. Bizler de bu vasiyetini yerine getirdik."
