Vietnam Gazisi!
Ramazan Sayar
- Anne-baba, San Francisco’dayım... Artık eve dönüyorum. Ama sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum…
“Memnuniyetle oğlum. O'nunla biz de tanışmak isteriz.”
“ Fakat bilmeniz gereken bir şey var... O savaşta ağır yaralandı. Bir mayına bastı ve bir kolu ile bir ayağını kaybetti... O'nun şimdi gidecek hiçbir yeri yok... Bu yüzden gelip bizimle kalmasını istiyorum...”
"Bunu duyduğumuza üzüldük oğlum. Belki elbirliğiyle O'na başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz..."
“Hayır, anne, baba... Lütfen... O'nun bizimle yaşamasını istiyorum...”
“Oğlum! Sen bizden ne istediğini bilmiyorsun... O'nun gibi bir özürlü bize korkunç bir yük olur. Bizim kendimize ait bir hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz... Bence hemen bu arkadaşını unutup eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır!...”
Oğul o anda telefonu kapattı. Ve ailesi ondan birkaç gün sonra San Francisco polisinden bir telefon gelinceye kadar haber alamadı. Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğünü öğrenir öğrenmez hemen San San Francisco' ya uçtular ve bu olayın kaza değil intihar olduğuna inanan polisler tarafından cesedi tespit etmeleri için şehir morguna götürüldüler.
Üzüntülü ana baba morgda kendilerine gösterilen evlatlarını tanıdılar.
Ama bu sırada bir şey daha öğrenip dehşete düştüler.
Kendi oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı.
