Kardeşliğimizi Ne Kadar Yaşıyoruz!
Mehmet Kanmaz
Bin seneden bu yana hayatımızı barış ve huzur içinde idame ettiğimiz bu coğrafyada ve son 120 yıldan bu yana da içimizde bir ur gibi üst aklın planlaması neticesinde yaşadığımız ve 20 seneden bu yana da daha şiddetli yaşanmakta olan İslam coğrafyasındaki terör çerçevesinde etrafımız toz duman iken; dikkatimizden kaçırılan, ama ittihad-ı islam için mutlaka muhtaç olduğumuz KARDEŞLİK hukukunu unutacak mıyız..?
Kardeşlik, acının kedere panzehir olduğu sırrın adıdır, ona anlam dünyası kazandıran, iman bağına dayalı manevi bütünleşmedir.
Asr-ı saadette yaşanan cömertlik hasleti ile bir başkası muhtaç iken kendi ihtiyacını ona feda etmek sırrıdır.
Sahabelerin ruhunda yakalanan bu benzersiz beraberlik ve fedakârlık, ihlasın en bariz vasfıdır. İslam, müminlerin kardeşliği sağlamaları durumunda dünyada barışa gidecek yolun açılacağını mesaj vermektedir.
Kur’an, İslam kardeşliğine büyük önem verir ve İslam’da, “Allah için sevmek ve Allah’ın dininde kardeş olmak en üstün ibadetlerdendir”
Kur’an da, İslam toplumunun inşası, devamı ve huzuru için temel şart kardeşliktir ve “Mü'minler ancak kardeştirler” (Hucurat, 49/10) ayetiyle Müslümanların birbirlerine nasıl bakmaları gerektiği vurgulanmaktadır.
Kardeş olmak, civanmertliktir, kendini yok bilmektir, varlığına değil muhatabına anlam yüklemektir. " kardeş kardeşe muavin ve zahir olur,"(Lem’alar) onun hatasını gördüğünde onu bırakmaz, ona daha çok sarılır, onu korur, ona şefkatle bakar.
Bu büyük kucaklayıcı tavrın alicenaplığını yaşayamadığımız, yaşatamadığımız ve yeterince idrak edemediğimiz için biliyorum inciniyoruz, incitiliyoruz ve kader canibinden tokatlanıyoruz.
İzzetini ikbalinde arayanların serencamı ve hakikatsizliği o kadar acı dersler veriyor ki, ucu masumlara da dokunuyor.
Çünkü hataların telafisi yerine hatalardan medet ummanın hissi zaafiyeti ve kardeşliğin asil ve sadece uhuvvet penceresinden kabullenici hassas ruhlarına erişemediğimiz için kardeşliğimiz yara alıyor, yaralıyor ve yaralanıyor.
Hz. Peygamber; “Müminin mümine karşı durumu, birbirlerini sımsıkı kenetleyip tutan binalar gibidir” buyurmuştur.
Uhuvvet dairesi, kardeşlik için "…bin haysiyetim olsa kardeşlerimin mabeynin deki muhabbete ve samimiyete fedâ ederim." diyen Bediüzzaman’ın deruni şefkatidir.
Kardeşlik, vahidiyet içinde tevhidi bulan, marifetle şuuru yakalayan, muhabbetle kalbi fezeyan/hezeyanlardan koruyan ve lillah için tevazunun zirvesinde fedakârlıkla bunu ispatlayan yüce yankıya mazhariyettir.
Kardeşlik, "Annem babam sana feda olsun ya Resullullah!" diyen sahabenin iman yüklü sinesinden cesaret ve şecaate dönen vefa ve cefa ahlakıdır.
Vicdanın terennüm ettiği sesle birbirini anlayanlar, empati kuranlar, derdiyle dertlenenler, yokluğa kanat açanlar ve fikrin namusu için birbirine bağlananlar ve bağımlılıktan uzak duranlar kardeştir.
Olsa da versem diyenler kardeştir/Olduğu halde düşünmeden olanını akıtanlar ve birbirine ram olanlar kardeştir/Duygu ortaklığında derinleşenler kardeştir/ Canını canı bilenler ve bunu da mümince ve rızay-ı bari için yapanlar kardeştir.
ELHASIL; Sahi, biz bu kardeşliğin neresindeyiz KARDEŞ OLABİLSEK MAZLUM COĞRAFYA’DA TERÖR OLABİLİR Mİ İHANET, DALALET OLABİLİRMİ.?.
Bu İslam medeniyeti havzasında yaşarken yukarda yazmaya çalıştığım kardeşlik hukuku bizim hayatımız içinde ne kadar yer alıyor? Birbirimize bakarken birbirimizden bahsederken ne kadar samimiyiz?
Ne kadar peygamberi uhuvvet aşkı; içimizde kıpırtılar meydana getiriyor..? Birbirimize karşı neden kutuplaşmayı körüklüyoruz, neden huzur yok, neden merhamet azalmış, neden birbirimize karşı sabrı tavsiye etmiyoruz, hani musibetlerden ders alacaktık..06 Şubat:04:17’yi hatırlayan varmı..? nerde..! ve şu soruyu ilk evvel kendi nefsime sorarak yazımı bitiriyorum, gerçekten biz kardeş miyiz…?
