Özür dilerim canım 'anne'
Ayla KAYMAZ
Çok yakın bir arkadaşım var. Hepimizin vardır böylesi. Hani “uyduruktan teyyare” derler ya deyim yerindeyse ne olsa da gülsek, ya da sürekli gülecek birşey çıkarmak sürekli bir kahkaha hali. Birbirimizin gözlerine bakmamız yeterli. Öylesi bir ilişki. Onunsa bir kuzeni var ve anne idi. Ama o kadar panik, tüm duyguları üst perdede yaşayan, çocuğu ile ilgili konularda sürekli bağırıp çağırarak bir iletişim yolu deneyen. Biz çoook severdik onu ve bu halleriyle eğlenirdik.
“Bu sıcakta üşüdü mü diye soruyor?
— Hahahahhaha
“ Orda yürüse nolacak şimdi, niye delirdi bu?
— Hahahahah
Asla kabalık ya da kırmak değil de onun o yüksek halleri bize de anlamsız ve komik geliyordu herhalde ve hep onu rahatlatmaya daha sakin olması için telkinlemeye çalışıyorduk.
Sonra tabi yıllar yıllar geçti ve ben anne oldum. Kızım Asel 3 aylıkken Kıbrıs’a gittik. Hava 40 dereceden fazla. Deniz kenarında yemek yiyeceğiz, rüzgar var. Ben sürekli eşime; “Gidelim mi ,üşür mü, hasta olur mu?” diye sorduğum an, o gülüştüğümüz arkadaşımı anımsayıverdim. Ve o an anladım, o ana yüreği derler ya haksızlık ettiğimi. Dediğim gibi gidip hiç onu kırmadık, çok yardımcıda olurduk belki ama onu çok gereksiz pimpirik bulurduk, şimdi gel de gör beniiiii çalıyor arkada, ben daha beter.
Anne olduğumdan bu yana, benden önce anne olan ve hayatlarının bir bölümünde bulunduğum tüm annelerden özür dilemeyi düşünürüm ara ara. Geceleri uyumadan sarılırım onlara. Nasılda hallerinden anlamadığım, bilemediğim için özür dilerim. Bişey yaptığım, kırıp döktüğüm için değil yapamadıklarım için utanç dolu olduğumu fısıldarım kulaklarına. Keşke daha aydınlık olabilseydim. Keşke onlara giderken daha çok yiyecek alsaydım, evine girdiğimde bir yeri temizleseydim, bir gece nasılsın, herşey yolunda mı diye sorsaydım, daha çok sarılsaydım, ondan beklentimi en aza düşürebilip maximum derecede yardımcı olabilseydim.
Hatta bazen ben anne olduğumda, çocuklu hayatın iniş çıkışlarını yaşarken, çevremdeki henüz anne olmamış eş, dostumun; benim için aynı şeyleri düşünüp düşünmediklerini, aslında beni ne kadar zorladıklarını, kırdıklarını ve ya yalnız bıraktıklarını artık anne olduklarında anlayıp anlamadıklarını da düşünürüm bazen.
Bunun içinde yüce bir ruh gerek diye düşünüyorum. İşte bunun için ben hayatımda ki tüm annelerden özür diliyorum.
