Sevdâ... Bir Cennet meyvesi olsa gerek. O meyveyi veren ise Tuğba Ağacı. Rivâyetlere binâen biliyoruz ki, dalları yerde kökleri göklerde olan bu ağacın meyvesi hiç tükenmemektedir. Evet... Sevdâ; sonsuzluk diyârında hiç bitmeyecek, dünyadakiler gibi yitip gitmeyecek.
O; kalbini, ölümsüzlüğün hüküm sürdüğü Cennet kılıp, sevdiğini oraya Sultan eyledi ve ona Tuğba Çiçeğim dedi. Hiç ölmeyecek, hiç solmayacak bir çiçek... Sözlerimi nesrin yorucu satırlarına değil, nazmın doyurucu mısralarına bırakıyorum ey azîzan!..
Meyvesi sevdâ olan bütün "TUĞBA ÇİÇEKLERİ"ne gelsin bu zarâfet yüklü mısralar...
Benim hande açan, Tuğba Çiçeğim;
Aşkın kokusuyla, ruhumu sardın!
Sevdâ şerbetini senle içeyim;
Ezelden bu yana, bende sen vardın;
Sen yamacımda su, dağımda kardın!..
Loş rûhuma ışık saçtı gözlerin;
Serpildi yoluma, bir demet gül!
Sevdâ kapısını açtı gözlerin;
Gel! Aşkın önünde, hicapla bükül;
Ey aşkın gözyaşı! Avcuma dökül!..
Seni tanımayan aşkı ne bilsin;
Sen Leylâ'nın tutuştuğu çerağsın!
Beni Mecnûn eden, sen değil misin?
Sen Cennet'te çiçek açan Tuğba'sın;
Gözünden gönlüme, yıldızlar yağsın!
Şükür, seni bana Veren'e şükür!
Seninle bozdum ben, aşk orucunu!
Şükür, aşk sırrına erene şükür!
Arayıp bulalım, sevdâ burcunu;
Biz de dolduralım, aşkın hurcunu!..
Tattırdın kalbime, ballar balını;
Koca bir ömrü ben, sana adadım!
Sen verdin elime, aşkın dalını;
Aşkı Vâr Eden'den bir tek murâdım;
Seninle birlikte anılsın adım!..
09 Eylül 2018
SAAT: 01.34
MERSİN
