Dua gibi

Ruh üflenmiş diye olmuşuz bir günahkar. Canımız yanmış isyan etmişiz, mutlu olmuşuz bu defa şükrü unutmuşuz. 

Yemiş yemiş doymuşuz ama aç olan çıkıvermiş unutmaya dünden meyilli aklımızdan. 

Topraktan biçtiğimiz öyle başımızı döndürmüş ki, biz de gidip o toprağın koynuna yatacağız unutmuşuz. 

Dünya bu ya, baş döndürür, ölümlü olduğumuzu unutmuşuz...

"Benim" derken kibirimizden dilimiz utanmış da biz zerre-i miskal utanmamışız. 

Bakmışız insanoğluna yerden yere vurmuşuz, günahlarını dilden dile vurmuşuz da iki gözümüz bir kendimizi görmemiş. 

Allah anlatmış cenneti cehennemi, cennete hayaller kurmuşuz da cehennem hep başkaları için zannetmişiz.

Nasıl da cahilliğimizden bi haberiz değil mi?

Ağzımızı açınca her konuda bir fikrimiz, eleştirimiz var ama hayatımızdaki hatalardan, 12 sezon dizi senaryosu çıkar. 

İnsanız, hata yapmak mayamızın özü, ders almak peki, yok efendim nerede?

Kalp kabe kapısıdır, hani şu en kolay kırdığımız, acımadan, Allah'tan korkmadan... 

En iyi hasletimiz dua ama...

İstemeyi iyi biliriz, utanmadan...

Hiç yüzümüz kızarmaz hakkımız olmayanı Allah'tan isterken. Vermedi diye isyan edip günaha girmek en sık yaptığımız meziyet...

Yine de dua tek silahımız... Allah huzurunda en temiz olduğumuz an, savunmasız, çaresiz... 

En masum halimiz...

Dua gibi tertemiz olmak, dua gibi her ağızdan farklı değerde çıkmak... Dua gibi muhatabı Allah olmak...